me, myself and anyone

john, jane doe kardeşler olsun, anonymous’lar olsun bir maskenin ardından yazabiliyor olmamıza olanak sağlayan mekanizmalara çok şey borçluyuz.

şahsen ben anonim bir kimlikle değil de adım, soyadım ve profilimde fatoşop destekli bir vesikalık fotoğrafımla yazmış olsaydım emin ol bırak “hiçbir kıza sırf memeleri var diye aşık olmadım”demeyi, “bugün kadıköy’e gittim, arkadaşlarla buluşup tost yedik, sahilde taş sektirdik, dönüşte kızlara laf attık” gibi basit, sıradan bir cümle bile kuramazdım. gerçek yüzümle çıkmaya utandığımdan değil, bu çok kişisel olur diye. ama herhangi biri olarak, anonim bir kimlikle yazınca okuyucunun anlatıcıyı ve olayı benimsemesi anlatılan çok basit, boktan bir konu bile olsa daha kolay oluyor.

sonra bunları gerçek kimliğimle yazdığımı düşünsene; sözleşme imzalatmadan önce hakkımda yapacağı kısa bir aramanın sonuçlarına bakan işveren kaçık olduğumu düşünüp vazgeçecek, akşam yemeğine davet ettiğim şirketin en güzel kızı önce google’a bakacak, sonuçları görünce “özür dilerim anyone bey o saatteki helga berlin-bayan münich almanya kupası maçını izleyecektim babamla” deyip mazeretini bildirecek, interneti msn ve adult sitelerde sörf’ten ibaret sanmayan mahalledeki arkadaşlar olası bir çete liderliği pozisyonunu önermeden önce yaptıkları google araması sonucu o ciddi bakışlardan pek farkedilmeyen aşk-meşk hikayelerini okuyunca “light çıktı bu da, aşk meşk olaylarına girmiş olmaz bundan bize polat” deyip vazgeçecekler ve daha bunun gibi bir sürü saçmalık.

gerçi önceki aylarda burada olduğumu bilmelerini istemediğim eski dawa’larımdan sözetmiştim; yok kan davalı değil, hani memeleri olan, elleri, ayakları, güzel gözleriyle bakan; beni nadiren de olsa lirik kelimelerimle, ağlak hallerimle görmelerini istemezdim çünkü bilirsin kan kusunca kızılcık şerbeti diyoruz, sonunu görmediğimiz aşk’a bismillah demiyoruz ki yine bilirsin birbirimiz sevebileceğimizi bilmemiz yetmez başlamak için çünkü farklı dünyalardan gelmişizdir, o uçabiliyordur uçmak ister sana ise bir ağacın dibinde oturmak yetiyordur ve bunu görürsün ve sadece kendine söylersin ve oturup yazarsın sonra onları okursun tekrar okursun tekrar okursun. bu yetmez, başkalarına da anlatmak istersin, bir de bu yüzden yazarsın gizli kapaklı.

önceki mekanlar ve kahramanlar gibi günden güne ve anyone da güzel gözlü bir kıza, emma summer’a söylenemeyen sözlerin, kelimelerin başka bir yerde bir araya gelip başka formlarda dile gelmesi için doğmuştu ama emma summer’ın artık sadece közlenmiş bir hikayenin kahramanı olması bu gerekliliği de ortadan kaldırıyor.

bugün anyone’ın geldiği noktada hem artık buna gerek kalmaması, hem de başlangıç konsepti olan herhangi biri olmayı artık başaramadığını görmek ay sonuna kadar tuşlayacağı birkaç postluk birkaçyüzbin harften ve 365 günün sonunda bu defterin de bitmesi gerektiği anlamına geliyor. sözde anyone emma summer'ın yanısıra köşebaşındaki simitçi, işyerinin servis şoförü, okulda matematik öğretmeni, camide müezzin, sinemada ışıkçı, güvertede miço olup onların da hikayesini anlatacaktı ama bu yolda egonun tuzaklarına takılmadan yürümek de kolay değil.

anyone, draftta bekleyenleri yayınlamak ve geçmişte söz verdiği üzere son kez emma summer’ı anlatmak için ay sonuna kadar burada olacak. anyone’ın intiharından kimse sorumlu değildir, nitekim bu beklenen ve planlanan bir sondu.