when i was kid

kardeşim 12 yaşında, ilkokul 5’e gidiyor abisi, ablası. sabah uyandığında ilk iş olarak gider ayaklarını yıkar, bir anlam veremem. evdeki kimse bir anlam veremez zaten. banyo kapısı önündeki terliği ıslak gördüğünde kimin yaptığını anlarsın. “yine nerelere gittin lan rüyanda” diye sorarım cevap vermez. sorsan prömierşip’in tüm takımlarını yedek oyuncularıyla sayar oysa. koyu bir cimbomlu olarak gassaray’ın son 5 seneki tüm avrupa maçlarını, yine son 3 seneki çelsi - livırpol maçlarının, cl’deki barselona - çelsi maçlarının istatistiki bilgilerini eline verir istersen. evet, kimin kardeşi.

ailemizde benden başka arızalı tipler de olabileceğini anlamayasınız diye kız kardeşimin 5 yaşındayken atilla taş’ın ham çökelek şarkısını ezbere bildiğini, yine şimdi beş yaşındaki yeğenimin sıkı bir ismail yk hayranı olduğunu söylemeyeceğim elbette. kaç kere söylemişimdir bu müzik albümlerine işte 0-5 yaş grubu içindir, yok 8-13 yaş grubu içindir diye ibareler koyun, mümkünse poşete koyun diye tüyap’tı, müyap’tı bilumum müzik sendikalarına. telif haklarına gelince yırtınıyorsunuz ama naaber, küstüm sana erol köse.

hazır çocuklardan söz etmişken burada gündeme damga vuracak bir bilgiyi kamuoyu ile paylaşıyorum: “ben de küçükken çocuktum”. evet, bu inanılması güç itiraf pek çok kişide özellikle hayata direk 20 yaşında başladığımı sananlarda şok etkisi yaratacaktır muhtemelen ve çoğu kişi inanmak istemeyecektir ama kanıt isteyenlere de elimde bomba gibi kanıtlar var; oku ibret al:


clementine ilk gözağrımdı

çukulata kağıtlarındaki arapça yazıları görünce kutsal sanıp yerden kaldırıyordum.

uzun bir zaman sağda solda duyduğum; mahallede doğum yapan biri olduğunda içilen lohusa şerbeti’ni doğum sırasında leğende biriken su sanmıştım. nasıl içerler öyle şeyleri deyip iğrenmiştim. ıyyğk.

özmichigan’daki günlerimizde ben, keno, xalo bir araya gelip futboldan, bruce lee’den, çizgi filmlerden konuştuğumuz bir gün konu karatecilere geldi. “olm, birini öldürdükten sonra gelen polislere karateci kimliğini gösterirsen seni serbest bırakırlar” deyince o an karateci olmaya karar vermiştim.

uzunca bir süre elektriği ediz hun’un bulduğunu söyleyen bir denyoya inanmış, kendisini televizyonda her gördüğümüzde “ulan helal olsun, adam hem artist, hem elektriği bulmuş” şeklindeki övgülerimizi tek yönlü olarak iletiyorduk. yok ne o, ne de zeki müren hiçbir zaman bizi göremedi.


bir kovboy filminin iyi olmasının tek şartı filmin başında halka içinde kocaman ağzını açıp kükreyen aslan bölümünün olmasıydı. sadece “aslanlı filmler” iyiydi, diğerleri için zaman kaybetmeye değmezdi.

cüneyt arkın idölümüzdü ama daha o zamandan bir ahu tuğla olsun, serpil çakmaklı, hülya avşar olsun filmlerinden nefret eder, evdekiler izlemesin diye kanal frekans ayarlarını bozardım(evet baba, anne, kardeşlerim itiraf ediyorum; o bendim).

muhtemelen ergenlik dönemine kadar, yağmur altında duramayan sahte sarışınların saçlarındaki boya akmasın diye yağmurdan kaçtığını sanıyordum. (tamam peki itiraf ediyorum bu şekilde düşünmem daha uzun sürdü ama ne fark var; ha boya akmış, ha saçları bozulmuş?)

ortaokul’u bitirene kadar okul benim için eğlenceli bir yer olmadı, olamadı be zeytin gözlüm. daha türkçe’yi doğru dürüst öğrenememişim, derslerim de kötüydü zaten. hele bir müdür vardı ki, babamdan çok korkardım. öyle ki 7-8 yaşlarında, ilkokul 1-2’ye gittiğim bir dönem ben ve en yakın arkadaşım bir gün sokakta çamurların içinde oturmuş oynuyoruz, çamurdan adamlar, atlar, arabalar kısaca “a” ile başlayan şeyler yapıyoruz. daha alfabenin ilk harfini öğrenmişiz çünkü. 200 metre uzaktan müdürü gördüm, otoriteye saygıyı öğretmişler ya, 200 metre uzaktan onu görür görmez ayağa kalkıp esas duruşa geçtim, karşımdan geçince de kafamı yukarıdan aşağıya doğru hareket ettirerek selam verdim. her ne kadar sonradan anarşistliğim tuttuysa da o zamanlar böyle de bir düzen adamıydım işte. askerden dönünce de patrondu, devletti, otoriteydi takmamaya çalışıyorum gücüm yettiğince. askerdeyken yapamazdım, sıkıysa yap, askerliğin bitmez lan. emredersin komutanım.