hayat ne tuhaf

oturduğu sandalyeden hafifçe doğruldu, gözlerinin içiyle gülümseyerek bana baktı ve "2.5 yıldan sonra bir işim olduğu için çok mutluyum" dedi.

"bir işim olduğu için bu kadar mutlu olacağımı hiç düşünmezdim ama bugün 2.5 yıldan sonra ilk kez çalışıyorum ve çok mutluyum" diye ekledi.

konuşurken yüzüne yayılan gülümsemeden doğru söylediğini anlayabilirdin.

bilgi girişi için gereken elemanlardan ikisinin özürlü kontenjanından olmasına karar verilmişti ve bu iki kişi bu sabah şirkette işe başlamıştı.

biri koltuk değnekleriyle yürüyebiliyordu, diğerinin omuz kısmında bir sorun vardı, kollarını rahatlıkla hareket ettiremiyordu ama ellerini kullanabiliyordu.

"2.5 yıl önce ne iş yapıyordun" diye sordum.

"elektrikçi dükkanım vardı, kaza geçirdim, böyle oldum".

"geçmiş olsun"

"çok mutluyum"

geçen seneden beri ufak tefek sorunlar nedeniyle beş kez iş değiştirmiş ve son işinden de ayrılmak üzere olan biri olarak sırf bir işi var diye bu denli mutlu olan biriyle karşılaşmak beni bir hayli şaşırtmış, biraz da utandırmıştı.

bir insanı bir iş sahibi olmak mutlu edebiliyorken, bir diğerine dünyaları versen tatmin olamayacak bir hırs esir edebiliyor.

hayat ne tuhaf işte, herkesin ayrı bir dünyası, ayrı bir hikayesi var ve bazen bunlara kulak kabartmak, dinlemek, anlamaya çalışmak beni oturduğum yerden alıp başka hayatlara, başka dünyalara götürüyor.

bundan korkmamam, kaçmamam gerek çünkü bir gün sıra bana geldiğinde hikayemi anlatacak kimseyi bulamayabilirim ve daha da önemlisi birinin kendilerine kulak kabartmasına ihtiyaçları var.