balans ve pinhani

sarı dolmuşların son durağı taksimde indiğimde balans kapılar açılış saati olan 9’u çeyrek geçiyordu ve hem biraz gecikmiş olma ihtimali hem de gidilecek mekanı bilmiyor olmanın verdiği telaşla hızlı adımlarla istiklal’e girip yürümeye başladım. önceden internetten mekanın krokisine öylece bir göz gezdirdiğimden meydandan tünel yönünde sağ tarafta kaldığını biliyordum ama sadece o kadar. bir süre yürüdükten sonra sorduğum ilk kişi bilemedi, sonraki de. son olarak birkaç gün önce bir şeyler yiyip isveç-trinidadtobago maçını izlediğim kazık mekanın güzel halka ilişkiler sorumlusuna sordum, şükür biliyordu ve tarif etti. böylece muhtemelen metin fidan’ın ediz karakterinin başına gelebilecek gibi bir sonla karşılaşmaktan; tanımadığı birilerine daha fazla adres sormaya utanıp beyoğlu sokaklarında ağlayarak allaam kayboldum demekten kurtulmuş oldum.

kapıdaki yarma abi grubun sahneye çıkmasına daha çok olduğunu söyleyince caddeye çıkıp sonradan mideme oturacak bir akşam yemeği yedikten sonra geri döndüm, sahneyi görebileceğim bir yere kuruldum. neyse ki tam karşımdaki plazma ekrandan isveç-paraguay maçı oynuyordu da can sıkıcı bir şekilde beklemekten kurtuldum. teknik gücü yüksek sarı’ları genelde faulle durdurabilen güney amerika’lılar bir süre sonra dengeyi kurunca futbol maçı tipik bir orta alan mücadelesi şeklinde geçmeye başladı. dakikalar 40’ı gösterdiğinde esas sahneye bu kez esas kişiler çıktı.

yazıldığı, söylendiği gibi şetland kazaklar yoktu üstlerinde, bildiğimiz tişört giymişlerdi. Oysa isterdim ki o şetland kazaklar bir eva morales’inki gibi simge olsun, yaz kış konsere gelenler şetland giysin, şetland’la gelmek bilet yerine geçsin falan.

grubun performansı beklendiği gibiydi; ilk ve şimdilik tek albüm olan inandığın masallar’dan tüm parçalar ve albümde olmayan birkaç parça seslendirdiler. en fazla alkışı hele bi gel’i söylerken almaları kitlenin çoğunun içinden geleni söylemekle ilgili bir sorunu olduğunu düşündürdü. dön bak dünyaya, beni al ve istanbul’da söylenirken de yine kitleden coşkulu bir şekilde eşlik edildi.

bir ara susadıklarında ön taraftakilerden birinin pet şişe suyunu alıp içmeleri, aralarda sinan’ın albümle, parçalarla, mekanın sahibiyle ilgili bazen açıklayıcı bazen geyik tadında havadan sudan konuşmaları samimiyetlerini, herhangi bir imaj kaygıları olmadığını gösterdi(olanlar için bkz: konserlerde yakası açık gömleğinden sarkıtılmış kravatı, elinde sigarasıyla nickcavecilik mi oynasak, yoksa -son albüm kapağında göründüğü üzere- gitarı bir tarafına kaçmış gibi duran yeniyetme gibi mi giyinsek/görünsek olsak diyen kırklarına merdiven dayamış bir başka balans kişisi, sözlükçülerden birinin deyimiyle çoluk çocuk popçusu)

mekanın müzikal performansı ise kulak tırmalayıcı gibi geldi. tamam belki bir gececi neşet değilim ama az çok başka canlı performanslara şahit olmuşluğum vardır. öte yandan kendini kalamış murphys'te sanan yolunu kaybetmiş clubber'ların müzikle akalasız dansına şaşırmak da benim eksikliğim miydi bilemedim, emin olamadım. dediğim gibi hiç bir zaman da bir gececi neşet olamayacağım.

salonda birkaç nereden tanıyorum acaba kişisi dışında tanıdık kimseyi göremedim, muhtemelen bloglar alemindeki gezintilerde öylesine karşılaşıp aklımın bir kenarına yazılmış olanlardı gözüme çarpanlar.

sahnede flütçü kız yoktu, gitar çalan kızın da kuzeni vardı yanında, asılamadım. bir dahaki sefere artık.