yarıda kalmış bir pazar günü

yine aynı şey oldu.

tuhaf, bildiğim kelimelerle anlatamayacağım bir şey.

nasıl dersem, uzun zamandır gözlerine baktığımda kendimi bir idam mangası önünde gözleri bağlı bekleyen biri kadar çaresiz, yolunu kaybetmiş küçük bir çocuk gibi ağlamaklı, yeni doğmuş bir yetişkin gibi ne yapacağını bilemez bir hale getiren biri olmamıştı.

en son emma summer'la ilk kez aynı masada yemek yediğimizde beni hafif bir titreme hali aldığında ve daha sonraki günlerde minibüste giderken yine gözgöze geldiğimde kendisiyle, minübüsün içindeki yolcularla ve dışındaki herşeyin ayağımın altından kayıp gittiğini hissettirecek bir baş dönmesi, sarhoşluk hali yaşadığımdan beri olmamıştı.

artık hayatı daha fazla öğrenmiş biri olarak bu kez öyle bir heyelan etkisi yaratmadı ama bir an, ben o kapıdan içeri girer girmez sırtını dönüp yarı loş ışık altında parıldayan gözbebekleriyle aniden karşı karşıya kalınca Maureen'in, kendimi kaybetmişim.

kapıyı nasıl kapattığımı, yerime nasıl oturduğumu hatırlamıyorum bile.

nasıl kalktığımı da.

sonra ders bitip de teşekkür edip dışarı çıktığımda yine o uzun zamandır yaşamadığım 'sanki bir şeyler yarım kalmış' duygusu.

hani bazen gitmen gerekiyordur ama ayaklarına söz geçiremezsin. dönüp bir şeyleri tamamlamalı, yerine koymalısın.
açık kalan bir telefon ahizesini yerine koyman, yere bir şey düşürmüşsündür, dönüp kaldırman gerekir ya da aralık pencereden yağmur suları giriyordur, pencereyi, ne bileyim su akıyordur musluğu kapatman gerekir.

biri sana 'hoşçakal' der, zorlama bir 'hoşçakal' çıkar ağzından. oysa istanbul'u nasıl bulduğunu öğrenmek istersin, annesini özlemiş mi? michigan nasıl bir yer? bahariye'deki mantıcıya gitmiş mi hiç? reks'te film izlemiş mi?

ahize açık kalır, yere düşürdüğünü başkaları alır, musluk boşuna akar, sen içindekilerle kalırsın.

o pazar günü bu şekilde bitmemeliydi.

kimbilir, belki de bitmedi.