geyikler, hande yener ve ankara*, **

sadece kamuflajları giyip bot bağlayan acemi askerlerin bilebileceği bir duygudur; sabahları gün doğmadan uyandırılmak, ortalık temizliğinden sonra çorba niyetine azıcık salça karıştırılmış ılık, sulu bir içecekle kahvaltı yapmak, her an işe yaramaz, önemsiz, eğitime ihtiyacı olan sıradan birileri olduğunuzu hatırlatırcasına azarlayan, emir veren üst rütbelilerin komutasında gün bitene kadar süren eğitimler.

uzun dönem acemi askerler altı hafta süren yemin törenine kadar dışarı çıkamazlar bu yüzden geldiğimizden beri içerideydik. dışarının neye benzediğini, nasıl olduğunu neredeyse unutmuştuk. kışladan içeriye sivil giyimli birinin girdiğini görmek, bazen görüş alanımıza giren çevre yollardan gelip geçen arabalar bir an için nerede olduğumuzu unutturuyordu. ve içeriye girdikten sonra dişi namına tek bir sinek bile görmemiştik.

o gün ankara’nın çok dışındaki o kışladan içeri gireli birkaç hafta olmuştu. eğitime öğle yemeği için ara verilmiş ve o gün bir değişiklik olarak biraz televizyon izlememize izin verilmişti.

tek sıra halinde içeri girdikten sonra beyaz duvara yansıtılmış dev projektör ekrandan o an gördüğüm şey hayatım boyunca unutmamak üzere belleğime kazındı: hande yener birkaç dansçısıyla “bunun adı ayrılık” şarkısını söylüyordu. hande yener onlarca günden sonra gördüğüm ilk kadındı ve bugün playlistimde arada bir çalan hande yener’in hayatıma girmesi böyle olmuştu.


yeni saçın olmamış!

bugün hala hande yener dinliyor olmayı sadece buna bağlamak ne kadar doğru olur, bilemeyiz. belki de bir psikolog buna cevap vermeli ama o ilk karşılaşmanın etkilerini gözardı ettiğimizdeyse; öncelikle mankenlikten bozma, pavyondan gelme şarkıcılarla sezen aksu’nun onlarca konserinde vokalistliğini yapan birini bir tutmak ayıp olur gibime geliyor.

office fantasy! gibi bir klasiğe imza atmış birinin pop kültür’ün kıyısından köşesinden geçen bir şarkıcıya methiyeler düzmesi –bilinçaltından tetikleyen bir şeylerin varlığına rağmen- tuhaf gelebilir ama gerek son ropörtajını okuduğumuzda, gerek deri eldiven isimli şarkısında nazım hikmet’ten ilham aldığını belirtmesiyle bu ilginin pek de boşuna olmadığını söylemek yanlış olmaz.

hele ki ayça şen, nazan öncel gibi dul ve çocuklu sınıfından olduğunu ve geçmişte her dul kadının başına gelen sıkıntıları göğüslediğini öğrendiğimizde ona olan hayranlığımız biraz daha arttı(bu aralar hayatında biri olması erkek hayranları için üzüntü kaynağı olabilir;).

yazıyı bu anının su yüzüne çıkmasına önayak olan blogirl’in sorusuyla bitirelim: o gün orada gördüğün hande yener yerine mesela yıldız tilbe olsaydı ne değişirdi?

bu sorunun cevabını bilmiyor, bilmek de istemiyoruz;) bildiğimiz tek şey bir şekilde hayatımızda yer alan alışkanlıklar, davranışlar, kişiler bazen anlam veremesek de sebepsiz yer almıyor.

bulursanız kaçırmayın
sen yoluna ben yoluma
bunun adı ayrılık

anyonaim dilmener



*geçenlerde bir blog kardeşi ile “çet” yaparken konu dönüp dolaşıp hande yener’e geldi ve ansızın bilinçaltımın derinliklerinden kopup gelen anılar bir sinema filmi havasında 5-6 sene öncesinin ankara’sını ve hande yener’i tekrar hatırlamamı sağladı. bu yazı o günkü flashback’in ürünüdür.

** henüz ortaokulun ilk seneleri, biz henüz doğru dürüst türkçe bilmeyen, konuşamayan çocuklarken türkçe dersinde o yaşta bir çocuğun anlamakta zorlanabileceği bir kitaptan bazı bölümler okumuştu sevgili türkçe ‘örtmen’imiz. çok sonradan öğrendiğime göre kitap, nursel duruel’in geyikler, annem ve almanya’sıydı. 83 sait faik hikaye ödülünü kazandığına göre iyi bir kitap olduğuna eminim ama o günleri tekrar hatırlamak istemediğimden olsa gerek bir daha okumadım. yine de bir gün, ansızın kitap ismine benzer bir post başlığıyla suyüzüne çıkacağını tahmin etmemiştim. kitaptan küçük bir bölümü buradan okuyabilirsin.